Мард он, ки…

Мард он, ки сарафроз сари дор бимирад,

Як бор таваллуд шуда, як бор бимирад.

Мард он, ки сари қулла чу ҳамхонаи хуршед,

Аз қисмати худ розию саршор бимирад.

Мард он, ки сабуктар бикунад бори Заминро,

Бо умри гаронбор, гаронбор бимирад.

Бо дӯсти наздик равад манзили дуре,

Бо ёр ва ё бо алами ёр бимирад.

Дар хоб ба овози замин гӯш ниҳад шаб,

Рӯзона чу ҳақдӯст зада ҷор, бимирад.

Мард он, ки намонад зи шабаш шишаи холӣ.

Пуршӯру пурошӯбу пурасрор бимирад.

Мард он, ки тиҳӣ буда чунон косаи танбӯр,

Бо нағмаю оҳанги шарарбор бимирад.

Мард он, ки намирад зи қазо бо аҷали худ,

Дар ишқ ва ё кор ва ё ор бимирад.

Мард он, ки шарафманду баномусу ҷавонмард,

Бо ин ҳама озор сазовор бимирад!

(Лоиқ Шералӣ)

مرد آنکه

مرد آنکه سرافراز سر دار بیمیرد

یک بار تولد شده، یک بار بیمیرد

مرد آنکه سر قلّه چو همخانه خورشید

از قسمت خود راضی و سرشار بیمیرد

مرد آنکه سبکتر بکند بار زمین را

با عمر گرانبار، گرانبار بیمیرد

با دوست نزدیک رود منزل دوری

با یار و یا با الم یار بیمیرد

در خواب به آواز زمین گوش نهد شب

روزانه چو حقدوست زده جار، بیمیرد

مرد آنکه نماند ز شبش شیشه خالی

پرشور و پرآشوب و پراسرار بیمیرد

مرد آنکه تهی بوده چنان کاسه تنبور

با نغمه و آهنگ شرربار بیمیرد

مرد آنکه نمیرد ز قضا با اجل خود

در عشق و یا کار و یا عار بیمیرد

مرد آنکه شرفمند و بناموس و جوانمرد

با این همه آزار سزاوار بیمیرد

(لایق شیرعلی)