نامه سرگشاده به مسئولان بلندپایه جمهوری اسلامی ایران

این نامه به ترتیب به جهات زیر است

رهبر انقلاب اسلامی جمهوری اسلامی ایران، آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای

مشاور بین‌المللی دفتر رهبر ایران، جناب آقای علی‌اکبر ولایتی

رئیس جمهور اسلامی ایران، جناب آقای سیدابراهیم رئیسی

از سوی کمیته شهروندی نجات گروگانها و زندانیان سیاسی تاجیکستان

به نام خداوند بخشنده مهربان

در 27 ژوئن 1997 (مطابق با 6 تیر 1376 شمسی) میان «امامعلی رحمان»، رئیس جمهور تاجیکستان و مرحوم سید عبد‌الله نوری، رهبر اتحاد مخالفان تاجیک، تحت رعایت و ضمانت سازمان ملل متحد و چند کشور، از جمله، جمهوری اسلامی ایران، «سازشنامه عمومی استقرار صلح و رضایت ملی در تاجیکستان» به امضا رسید. در پاییز سال 2015 (1394 شمسی) این سازشنامه از طرف «امامعلی رحمان» نقض و فعالیت حزب نهضت اسلامی تاجیکستان — مهمترین حزب سیاسی مخالف منع شده و این حزب از طرف حکومت به عنوان یک گروه «تروریستی» اعلان گردید. بیشتر رهبران آن به اتهامهای پوچ و بی‌پایه زندانی و رهبران این حزب و شماری از اعضا و همچنین تعداد قابل توجهی از فعالان سیاسی ناچار تاجیکستان را ترک و به دیگر کشورها پناهنده شدند. امروزه بیشتر رهبران و فعالان سیاسی تاجیک در کشورهای اروپایی زندگی و فعالیت می‌کنند

ما در این نامه درباره عواقب و پیامدهای منفی نقض این توافق و ضرر و زیان سیاسی آن نمی‌گوییم، این کار ما نیست، کار پیمان ملی تاجیکستان؛ ائتلاف احزاب و گروههای اپوزیسیون تاجیک است. و این ائتلاف به طرفهای ضامن این توافق درباره آن رساند و باز هم اگر نیاز بود می‌گوید. ما یک سازمان حقوقی و انسانی هستیم و سر و کارمان بیشتر با زندانیان و گروگانهای سیاسی است

امروزه، به اعتراف دوست و دشمن، بیشتر زندانیهای تاجیک را زندانیان سیاسی از جمله اعضا و فعالان حزب نهضت اسلامی تاجیکستان تشکیل می‌دهند. از همان روز اول منع این حزب و مهاجرت فعالان سیاسی به سایر کشورها، فشارها و آزار و اذیتهای نه تنها زندانیان سیاسی در داخل زندانها، بلکه حتی خانواده‌ها و نزدیکان آنها در کشور شروع شد. آزار و اذیتهایی که قلم از بیان آن شرمسار است

و این همه فشارها و آزار و اذیتها در حالی است که کشورهای ضامن توافق نامبرده حتی «لام» نگفتند. و با اینکه آنها به چشمانشان این مصیبتها را می‌دیدند، ولی به خاطر مصالح و منافع سیاسی خود و خراب نشدن روابطشان با حکومت تاجیکستان یعنی رژیم «امامعلی رحمان»، ترجیح دادند، سکوت کنند و چیزی نگویند، به استثنای سازمان ملل متحد که به حکومت تاجیکستان «توصیه» کرد، فوراً زندانیان سیاسی را آزاد کند که «رحمان» به آن هم توجهی نکرد

خلاصه، فشارها از همان تاریخ تا به امروز ادامه‌ داشتند، تا نوبت به نزدیکان و خانواده رهبر فقید اتحاد مخالفان تاجیک، مرحوم سید عبد‌الله نوری رسید. در سال 2015 خواهرزاده استاد نوری، «موسی شیخف» و برادرزاده وی، «سعید ‌الله نور الدینف» را از آزادی محروم و به سالهای طولانی روانه زندان کرده بودند

 به علاوه، از چند ماه پیش فشارها بر این خانواده دوچندان شده است. طبق آخرین خبر، اخیراً 6 تن از خویشاوندان نزدیک مرحوم استاد را به سالهای گوناگون زندان محکوم کردند. دادگاه عالی تاجیکستان «نصرت‌الله سعیدف»، برادرزاده استاد نوری را به 5 سال زندان و دادگاه شهر باختر «نور‌الله سعیدف»، برادر استاد و پسر او را به 5 و نیم سال زندان و برادرزاده او، «محب‌الله نورالدینف» را نیز به 5 و نیم سال و همچنین قداهای او «سیدولی رضایف: و «ظهوربیک خواجه‌ف» را به 6 ماه روانه زندان کرد

بر پایه این خبر، پیوندان این 6 نفر اظهار داشتند، آنها را به دریافت مبالغ غیرقانونی از خارجه گنهکار کرده‌اند

برای یک تاجیکستانی اتهام مذکور وقتی آن را می‌شونود، خنده‌آور است. زیرا، امروزه در تاجیکستان خانواده‌ای نیست که یکی از اعضای آن در بیرون از کشور مشغول کار نباشد و به نزدیکان خود در تاجیکستان پول ارسال نکند. تقریباً همه خانواده‌ها، به خاطر نبود جایی کار و شغل در داخل کشور و عدم تأمینشان از سوی حکومت، در بیرون از تاجیکستان، به خصوص در روسیه مهاجرت و کار می‌کنند. آنها مرتب خانواده‌های خود را به پول تأمین می‌کنند. و اساساً، بخش قابل توجه بودجه حکومت تاجیکستان، از حساب پول مهاجران کاری تأمین می‌شود. اگر تاجیکستانیها در بیرون از کشور کار و پول ارسال نکنند، نه تنها خانواده‌های آنها با گرسنگی و تشنگی رو به رو که بوجه کشور هم خالی می‌شود. اگر قرار است، «دریافت پول از خارج از کشور» جرم تلقی شود، پس همه شهروندان تاجیکستان، بدون استثناء، مجرمند، نه تنها نزدیکان استاد نوری

همزمان با این، هفته گذشته «رحمان» به ولایت مختار کوهستان بدخشان حمله و محمدباقیر محمدباقروف، یکی از رهبران منطقه و فرمانده سابق اپوزیسیون تاجیک و حدود 20 نفر را در این استان به قتل رساند. و چند سال پیش از این حادثه دلخراش نیز، 19 نفر از دانشجویان تاجیکستانی دانشگاه المصطفی العالمیه جمهوری اسلامی ایران را بازداشت و از 6 تا 12 سال محکوم به زندان کردند

از آنجا که جمهوری اسلامی ایران یکی از مهمترین ضامنهای توافق صلح بین حکومت «امامعلی رحمان» و مخالفان سیاسی او بود، آیا شرعاً مسئولیت ندارد، لااقل یک اعتراضی بکند؟ به خصوص در این ایام که گفته می‌شود، «رحمان» به این کشور سفر دارد؟ به او اعتراض کند که دست از آزار و اذیت مخالفانش بردارد

توقع ما، کمیته شهروندی نجات گروگانها و زندانیان سیاسی تاجیکستان، از جمهوری اسلامی ایران این است که به عنوان یک ضامن، به مسئولیت خودش عمل کند. بماند که انتظارمان از یک کشور اسلامی آن بود که وقتی برادران و خواهران مسلمانش مورد آزار و اذیت و انواع فشارها قرار می‌گیرند، کاری بکند.

 به هر حال، ما به کار و فعالیت خودمان ادامه‌ می‌دهیم، چه دیگران دستمان را بگیرند — که وظیفه‌اشان است — و چه نگیرند، در هر صورت، ما به کارمان ادامه‌ می‌دهیم

با کمال احترام

کمیته شهروندی نجات گروگانها و زندانیان سیاسی تاجیکستان

بهار 2022 مطابق 1401

ورشو، لهستان